In mijn eerste jaar filmacademie was het lied “what if God was one of us” van Joan Osborne een megahit. Ik liep in het park voor de Wetstraat en het Koninklijk Paleis in Brussel en de hit schalmde door een radio. We kregen er een discussie over, vier studenten aan de filmacademie! Opmerkingen als : “Waar is die God dan met al die ellende in de wereld”, “het is nooit wetenschappelijk bewezen dat hij de aarde geschapen heeft” en “ik zou nog al een discussie met hem aangaan als ik hem tegenkwam”.

Die discussie blijft ook vandaag de dag levendig als je met veel mensen in een gezelschap bent en over geloof begint te praten met elkaar. Zoals twee mensen al een andere kleur leuk kunnen vinden, zo zijn er zeker heel veel gradaties, tonen en verschillen hoe er over het onderwerp geloof gedacht wordt. Niet te vergeten dat we in het corona tijdperk leven, waarin polarisatie sowieso al een probleem is van elke dag.

Volgens mij moet de discussie niet gaan of hij wel of niet bestaat, want daar worden we het nooit over eens, maar of er niet een soort van geest is, een inspiratie, een bron die ervoor zorgt dat er heel voel goede dingen gebeuren en mensen zich uit zeer benarde situaties toch altijd weer kunnen richten op het licht, op het positieve. Er zijn tal van ongelofelijke verhalen en voorbeelden, maar zeker ook gewoon de dagelijkse kleine, grootse dingen: de zon gaat iedere dag op en ook weer onder, we ademen iedere dag zonder dat we erbij nadenken, de wereld draait en we vallen er niet van af.

Maar nu toch een testje. Hoe zou jouw dag eruit zien als God, de bron, de geest, de inspiratie 24 uur jou was? Zou hij boos zijn over de slechte koffie, zou hij deze ochtend moe uit bed komen? Zouden je collega’s verschil merken, of je familie? Zou je nog steeds doen wat je nu iedere dag doet? Zou je een beter humeur hebben? Zou je beter slapen, zou je nog steeds balen van die belastingaangifte? Zou je de zonsondergang met andere ogen bekijken of de dood? Vragen waar je even rustig de tijd voor kan nemen.

Een verhaal: er was eens een mevrouw die goed in de slappe was zat, maar erg zuinig was. Ze woonde in een dorp waar nog geen elektriciteit was, maar toen het kon was zij de eerste die zich liet aansluiten op het elektriciteitsnet. De dorpsbewoners waren best jaloers en wachten de eerste dag vol spanning op het aangaan van haar lampen. Het duurde precies tien seconden en het licht ging weer uit. De volgende dag durfde één van de buren te vragen of er iets mis was met haar lampen, of dat de aansluiting  misschien mislukt was. De vrouw antwoordde: “Toen de zon onderging, deed ik de lamp aan, precies lang genoeg om mijn kaarsen aan te steken en toen deed ik de lamp weer uit.”

De mevrouw is aangesloten op de bron, maar ze gebruikt de kracht niet. Soms zetten we de schakelaar wel even om, maar we nemen over het algemeen genoegen met de schemering. Wat zou er gebeuren als we niet alleen de schakelaar omzetten, maar ook in het licht gaan staan en gaan leven?

Daar ligt volgens mij het antwoord over het al dan niet bestaan van God, van de bron, van een geest of inspiratie. Ongeacht kleur, ras, nationaliteit, geloofsovertuiging: iedereen weet dat er heel vaak iets goeds gebeurd, iets wonderlijks, iets zonder verklaring, dat je denkt: “Er moet toch meer zijn tussen hemel en aarde.” Dat we best vaak lopen te klagen over van alles en nog wat en gewoon vergeten het licht aan te zetten en te leven naar het licht.

Er is een prachtige soetra die Boeddha onderrichtte:

Rabula, leer van de aarde. Of mensen nu zuivere en geurende bloemen, vers water en zoete melk over de aarde besprenkelen, of die vervuilen met afval, stinkende zaken als bloed, etter, urine en vuilnis. De aarde neemt alles vanzelfsprekend op, zonder trots, gehechtheid, wrok of zich vernederd te voelen. Waarom? Omdat de aarde alles omarmt en het vermogen heeft om dat te transformeren. Geliefde leerling, met een hart en geest onbegrensd  als de aarde, zal ook jij in staat zijn om ieder onrecht en alle wrok te ontvangen en te transformeren. Je zult je hierdoor niet langer vernederd voelen en er ook niet langer onder gebukt gaan.

Rabula, leer van het water. Of mensen nu zuivere en aangename dingen in het water gooien of er hun vieze stinkende spullen in wassen, water neemt alles vanzelfsprekend op, zonder trots, gehechtheid, wrok of zich vernederd te voelen. Waarom? Omdat water alles omarmt, voortdurend stroomt en het vermogen heeft om dat wat het opneemt te transformeren. Geliefde leerling, met een hart en geest onbegrensd  als water, zal ook jij in staat zijn om ieder onrecht en alle wrok te ontvangen en te transformeren. Je zult je hierdoor niet langer vernederd voelen en er ook niet langer onder gebukt gaan.

Rabula, leer van het vuur. Vuur kan alles opnemen en verbranden, ook vieze en stinkende dingen, zonder wrok of zich vernederd te voelen. Waarom? Omdat vuur alles ontvangt en het vermogen heeft om alles wat mensen erin gooien te verbranden en te transformeren. Geliefde leerling met een hart en geest onbevooroordeeld en onbegrensd als vuur, zal ook jij in staat zijn om ieder onrecht en alle wrok te ontvangen en te transformeren. Dan zullen je innerlijke vreugde en vrede hier niet langer door worden aangetast.

Rabula, leer van de lucht. De lucht neemt alle geuren -prettige en stinkende- op , voert ze weg en zuivert ze. De lucht neem alles vanzelfsprekend op, zonder trots, gehechtheid, wrok of zich vernederd te voelen. Waarom? Omdat lucht alles omarmt, voortdurend zuivert en het vermogen heeft om dat wat het opneemt te transformeren. Geliefde leerling, met een hart en geest onbegrensd als lucht, zal ook jij in staat zijn om ieder onrecht en alle wrok te ontvangen en te transformeren. Je zult je hierdoor niet langer vernederd voelen en er ook niet langer onder gebukt gaan.

Soms heb je een goede dag, soms een slechte dag. Maar het licht staat iedere dag aan.

Het is aan jou…