Mijn veilige haven

Lucht gehuld in slierten alsof je wazig ziet.

Wazig zoals bij het ontwaken

als je nog gevangen zit tussen slapen en zijn.

De zon kleurt de nevel zachtjes roze in,

licht gloort aan de horizon.

Teder aangeraakt zoals de geliefde in bed

zachtjes wordt gewekt;

“Liefste opstaan het is dag.”

De weg

Als bomen konden vertellen wat we samen hebben gedaan,

Als wolken konden regenen hoe verdriet en teleurstelling ons soms overmande,

Als bloemblaadjes eeuwig konden vallen om ons geluk te tellen,

Als veertjes zachtjes konden dwarrelen zoals onze zegeningen,

Als herinneringen loepzuiver zouden zijn,

Als jaren niet voorbij gevlogen waren,

Dan zouden we nooit staan waar we nu samen zijn.

Als de lente de winter aanraakt

De toppen van de bergen nog bedekt met sneeuw,

een boom rekt zich schuchter uit, aangemoedigd door de warmte van de eerste zonnestraal.

Van een steen verdampt het bovenste laagje ijs,

De beek kabbelt zachtjes voort en de ijspegels smelten en vinden hun weg in het water.

De sneeuwklokjes duwen zich langzaam, maar gestaag boven de aarde uit,

het is hun tijd, de lente komt eraan.

Moeders der natuur vertellen het hun knopjes, takken, bloemen;

dat als de lente de winter voor het eerst aanraakt ALLES verandert.

Zelfs als er daarna nog sneeuw valt of het vriest tot het kraakt,

de natuur is ontwaakt…

Wat als

Wat als is een vaak gestelde vraag;

Wat als je zou kunnen doen wat je echt wilt? Wat als geld daarbij geen enkele rol zou spelen? Wat als politiek, religie, ras of cultuur daarbij geen enkele rol zou spelen? Wat als we dat eens proberen?

Leven vanuit die gedachte? Dan zou er heel wat afgereisd worden, dan zouden veel jonge mensen een andere studie kiezen, dan zouden veel meer mensen trouwen uit echte liefde en zou er veel meer gewerkt worden vanuit het hart. Allemaal mensen die zouden leven vanuit de wat-als gedachte…

Maar dan zouden we misschien minder moeilijkheden tegenkomen, minder weerstand bieden, minder doorzettingsvermogen hebben, minder leren van het leven, want het echte leven lijkt immers bijna nooit op de wat-als gedachte.

En toch…

Wat als we er morgen allemaal eens aan beginnen?

De boom

Menig mens aanschouwt de boom niet,

Het is enkel Jezus die men ziet.

Stil deinend in wind, regen en storm staat een kolossale boom.

Beschermheer voor een kruisbeeld dat veel meer is dan een beeld alleen.

Er zijn er die nood hebben en niet klagen,

er zijn er die honger hebben en niet vragen,

er zijn er die pijn hebben en het niet verdragen.

Als ze zich stil richten tot het kruis is het de ziel die luistert

en spreekt het een taal die leeft.

De boom waggelt en wiegelt aan Gods heilige voet

en dat is wat het al heel zijn leven doet.